Bekir ÇOBAN                bekircoban@yahoo.co.uk       

Bizim Köy

Ömer Kiya ve Köyün Çocukları

Bizim köyde çalışmak bir adetti eskiden, topraği ekmekti, topraktan ürün almak onların yaşamıydı. Hele hele tembellik nedir bilmezlerdi bile.

Bunu geçenlerde köyün kahvesine gittiğimde Ömer Kiya vardi, o anlatıverdi. Ömer Kiya 85 yaşlarında, döneminde  9 yıl askerlik yapmış Önce Diyarbekir, sonra Yemen’e gönderilmiş, ordan da tekrar Anadolu’ya Istanbul’a gelmiş. Askerliği bitincede köyüne geri dönüp 3 dönem muhtarlık yapmış. Kiya diye çağrılmasının nedenide budur, o dönemlerde muhtarlar Kiya diye çağrılırmış. Geldiğinde köyüne bebek bıraktığı çocuğu 10 yaşına basmış. Çocuklarını tanıyamamış, hali ile çocukları da babalarını bilememişler. Yıllar sonra bir adam geliyor ve bu senin baban deniyor. Alışmak kolay olmamış tabiii.

Neyse zaman geçmiş ve Ömer Kiya uzun yıllar ayrı kaldığı köyüne tekrar adapte olmuş. Giderken bıraktığı kaysı ve zeytin fideleri de çocuklari gibi kocaman oluvermişler.

Bizim Köy’de en iyi kaysı yetişir, bir o kadar da zeytin, incir, üzüm, nar ve elma. Dağlarda ise çukurçanak, melengiç, murt gibi yabani yetişen bitkiler bile insan sağlığına bire birdir. Kısaca bizim köyde her bişey yetişir. O kadar verimlidir ki topraklar, verdikçe verir. Sen istemesen bile verir. Hatta köyün çocukları oynarken karnı acıktığında yolda giderken muhakkak bir bahçeye dalar veya tarlaya girer, göz hakkı dediğimiz payını alır. Ama bazen göz hakkı fazlası da olur, o da yan ceplere doldurulur ki yolda yürürken yenmeye devam edilir.

Köyümün çocukları, o kadar mutlu ki onlarda hep üretmeyi bilirler. Çünkü anneleri, babaları tarafından öğretilmiştir. Üretmek onların bir parçası olmuştur. Oyuncaklarını bile kendileri yaparlar. Evela köyün çeşmesindeki hortum araklanır, çember yapılır sonra çemberi kavrayacak biçimde şekil verilmiş tel kamışa takılır düz yolda çevrilir. Hatta bazen yarışı bile yapılır. Yeterki canımız sıkılmasın köyde. Bir keresinde hatırlarım kahvehane sahibi Ramazanın eski arabasından çıkan lastik tekeri yürütmüştü Abdıraman, lastiğin içine suyu doldurmuş sağdan soldan, zeytinden koparılmış 2 uzun sopayı çaprazlamasına lastiğin içine sokup meydan’dan yokuş aşağı koşturarak teker çeviriyordu. Düsüp dizlerini ve avuç içlerini de parçalamiştı. Oyunlarımız uğruna neler yaşamadık ki, hepsi birer hatıra belleklerimizde.. 

Yaz aylarında hava sıcakmı sıcak olurdu, köyde o kadar bunalırdık ki mezarlığın altından geçen yoldan soğuk pınara inerdik. Pınarın hemen yanında da kocaman bir Çınar. Çınar ki ne çınar, her bir dalı tek kişilik döşek sanirsin. Boylu boyunca uzan ve uyu. Bazen tabi düştüğümüzde olurdu.. Düşer düşmez kafayı vurduğumuz yere baktığımızda akan pekmezi görünce koparırdık yaygarayı. Bugünlerde de berbere gittiğimizde saç kestirirken ortaya çıkan harita gibi çizimlerde ondandır. Bütün bunlar hep çocukluğumuzun anılarıdır. Anlat anlat bitiremezsin. 

Geçenlerde bizim Recebin kahvesinde Ömer Emmi (Kiya) oturmuş televizyon seyrederken çayını yudumluyordu. Bir taraftan da küfürü basıyordu izlediği haberlere.

“ Ne oldu Ömer emmi, kim kızdırdı seni? “ diye sorduk mu, başlardı söylenmeye. Siz yeterki sorun Ömer Emmiye, bir başladı mı ne anlatır bir bilseniz. Yaşayan tarih derim ben kendisine.. Ayaklı tarih, oturun karşısına bizim köyde ne oldu diye bir bir anlatsın. Birde öyle bir anlatımı vardır ki Ömer Emmi’nin sanki tekrar o günleri yaşar, hisseder ve hissettirir. Yanlış gördüklerine agzına geleni sayıverir. Yeter ki haksızlıkları tespit etsin, anında lafını söyler, kimseden esirgemez. 

Yalnız yaşar Ömer Emmi, eşi Dikici Hasan’in kızı Ayşe 20 yıl once onu yalnız bırakmış, göçüp gitmiş bu dünyadan. Arada bir ona da beni yalnız bıraktın buralarda diye söylenir ama, bilir ki olum Allahin emri, hemen tovbesini ceker.

Tövbe Tövbee, Tövbe Tövbeee...

BC - 22 Temmuz 2011